Αναγνώστες

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Παρουσίαση ποιητικής συλλογής "Σου γράφω..."

Παρουσίαση ποιητικής συλλογής "Σου γράφω..."
της Μαίρης Γκαζιάνη-
Έδεσσα 28-11-2012
από την Δέσποινα Σεμερτσίδου αντιπρόεδρο
του "Σύλλογος Βιβλιόφιλοι" Εδέσσης


Το βιβλίο της Μαίρης Γκαζιάνη με τίτλο "Σου γράφω..." είναι ένα βιβλίο για εκείνους που δεν έχουν ξεχάσει ποτέ ό,τι υπήρξε πολύτιμο και σημαντικό ή ακόμη και ασήμαντο στη ζωή τους... αλλά υπήρξε. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις θεματικές ενότητες με τίτλο ΠΑΘΟΣ-ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ-ΟΡΓΗ. Και μόνο ανατρέχοντας κανείς στους τίτλους υποψιάζεται έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο γεμάτο με έντονα και δυνατά συναισθήματα τα οποία η ποιήτρια με ιδιαίτερο τρόπο ξεδιπλώνει στους στίχους.
Στο πρώτο μέρος οι στίχοι αποκαλύπτουν τα πέπλα του ερωτικού πάθους, αφήνουν ν΄ ανατείλει ο έρωτας που πυρακτώνει τις αισθήσεις και κάνουν την ποιήτρια να ξεπεράσει τη χρήση ενός είδους εκφραστικού λόγου.
Έτσι μέσα από τους στίχους αποκαλύπτεται ένας έντονος λυρισμός και μια απαράμιλλη μελωδικότητα, ένας ποταμός συναισθημάτων που μετατρέπει τον ερωτευμένο σε ρομαντικό φυσιολάτρη, συναισθηματικό σύντροφο και απόλυτα ταυτισμένο με το πρόσωπο που αποκαλεί μέσα σε ένα κύμα τρυφερότητας και λατρείας : ΨYXH MOY... Εδώ αποκαλύπτεται η προσωποποίηση του έρωτα ο Ίμερος, ο οποίος σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν αδερφός τους Έρωτα και του Αντέρωτα και γιος της Αφροδίτης και του θεού Άρη, συμβολίζει δε τη σφοδρή ερωτική επιθυμία, τον ερωτικό πόθο.
Στο δεύτερο μέρος με τίτλο ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ φαίνεται το όνειρο να σκορπίζεται και δίνει τη θέση του σε ένα αβάσταχτο κενό και σε μια απαράμιλλη νοσταλγία... Μένουν πίσω οι στοιχειωμένες αναμνήσεις που μαρμαρώνουν τις μνήμες, που σκαλώνουν "στις κοφτερές λάμες της σιωπής" που κατακάθονται στη "σκόνη της καλπάζουσας προσμονής". Και πονούν... οι μνήμες πονούν... και μάταια προσπαθούν να αναβιώσουν τον έρωτα που σαν ένα όνειρο έχει πια παγιδευτεί σε συμπληγάδες και έχει δώσει τη θέση του σε οδυνηρές ψευδαισθήσεις.
Τέλος στο τρίτο μέρος με τίτλο ΟΡΓΗ περιγράφεται η παρακμή ενός έρωτα που πριν μεσουρανούσε και τώρα κατρακυλά στην άβυσσο. Οι στίχοι τώρα είναι πλημμυρισμένοι από το πικρό άρωμα της προδοσίας, "το δηλητήριο του σκορπιού", όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ποιήτρια στον πρόλογό της. Οι στίχοι εδώ αποκαλύπτουν την απογοήτευση που αισθάνεται η ερωτευμένη όταν ανακαλύπτει ότι όλα ήταν μια ουτοπία. Αφήνει να ξεχειλίσει η βαθιά της θλίψη για όλα, τις νεκρές της ελπίδες, για τις χίμαιρες που έτρεφε για την πλάνη που βίωσε, για τα ναυαγισμένα όνειρά της. Ένα κύμα οργής αφήνει να απλωθεί, ωστόσο καταλήγει στη γνώριμη επωδό της, αποκαλύπτοντας πως είναι έτοιμη να παραδοθεί στο πρώτο κάλεσμα του έρωτά της : ΨΥΧΗ ΜΟΥ...